Psikoloji kariyerimdeki yaklaşık 10 boyunca, hastalarımda ortaya çıkmaya başlayan ilginç bir döngü ile karşı karşıya kaldım.
Birbirinden oldukça farklı kişilerin, aynı belirsiz mücadelelerden geçmeye çalıştığını fark ettim: boşluk veya uyuşukluk hissi, bağlantısı ve yalnız olma duygusu, derin bir şekilde kusurlu olduğunu hissetme ve hayattan genel olarak tatmin olmama hali.
Bu modeli birçok insanda gördüm ve neden kaynaklandığını merak etmeye başladım. Bunların hepsi kötü geçen çocukluğun ya da yaşanan bir travmanın eseri olabilir mi? Mevcut yaşamlarında kendilerini böyle hissetmelerine neden olan bir sorun olabilir mi? Bu tuhaf döngüyü anlamak için hastalarımın hayatlarındaki ortak noktayı tespit edebildim. Sonuç oldukça şaşırtıcıydı. Yaşadıkları durumun nedeni kötü muamele, travma ya da başlarına gelen başka bir şey değildi.
Bu insanların ortak olarak paylaştığı tek şey, çocuklukta duygularına cevap alamamaları ve aileleri tarafından onaylanmamalarıydı.
Ailelerinin onlara yaptığı bir şey değildi. Bunun yerine, ailelerin onlar için yapmadığı bir şeydi. Ebeveynlerin davranışı değil, harekete geçmemesiydi. Kötü muamele değildi. Sadece, hiçbir şeydi.
Bu insanların çocukken hüzünlü, incinmiş, korkmuş veya öfkeli olduklarını kimse fark etmemişti. Kimse onlara neyin yanlış gittiğini sormadı, hislerini doğrulamadı, onlara güven vermedi, rehberlik etmedi ya da duygularını öğretmek için adım atmadı. Aileleri bazen, bazı durumlarda onlara cevap verebildi. Ancak, bu yeterli değildi.
Bu insanların ortak yanlarından biri, hepsinin, onları seven, önemseyen ancak duygusal gereksinimlerini yeterince fark etmeyen veya cevap vermeyen aileler tarafından yetiştirilmiş olmalarıydı. Yetişkin hayatlarına derin bir boşluk hissi eşlik ediyordu.
Bu çocukluk deneyimine, Çocuklukta Duygusal İhmal adını verdim.
Bu sorunun derinliğini anlamam birkaç yılımı aldı. Çocuklukta duygusal ihmalin farkına vardığımda, sadece hastalarım arasında değil, her yerde onu görmeye başladım. Kendi hayatımda da bu deneyimin var olduğunu keşfettim.
Bu beni daha da meraklandırdı. Diğer terapistlerin, özellikle hastalarının çocukluk çağı ile derinden ilgilenenlerin bu konudan bahsettiğini neden hiç duymadım? Neden bu kavramı araştırma çalışmalarında veya makalelerde hiç görmedim? Amerikan Psikologlar Birliği’nin geniş veri tabanlarını aramaya başladım. Dergilere, kitaplara, makalelere ve araştırmalara baktım. Bulduğum şey çok ilginçti.
“Duygusal ihmal” terimi profesyonel literatürde çok az kullanılmıştı. Kullanım biçimi her zaman “duygusal istismar ve ihmal” şeklindeydi. Bu iki farklı çocuk deneyimi bir arada ve çocuğa aktif olarak kötü muamele etmek anlamında kullanılmıştı. Bu, benim endişelendiğim duygusal ihmal biçiminden oldukça farklıydı. Duygusal ihmal, çatlaklardan sızıyordu. Tıpkı onunla birlikte yaşayan çocuklar gibi, adeta görünmezdi.
Böylece bu az tanınan, az konuşulan, az çalışılmış çocukluk deneyimine dikkat çekmeye başladım. Bu konuda yazdım ve konuştum. Sonra biraz daha yazdım ve biraz daha konuştum.
2012 yılında, Çocuklukta İhmalin İzi: Boşluk Hissi adlı ilk kitabımı yayınladım. Bu kitapta çocuklukta duygusal ihmali tanıttım ve neden bu kadar unutulmaz ve görünmez olduğuna dair kendi gözlemlerimin yanı sıra, kurtulmak için gerekli adımları da okuyuculara sundum.
2014 yılında Psychcentral’de Çocuklukta Duygusal İhmal bloguna başladım. İnsanlar bu kavramı okurken, derinden etkilendiler. Yaşamlarında boşluk hissiyle mücadele eden binlerce kişi, Çocuklukta Duygusal İhmal anketi yapınca ve konu hakkında okuyunca, büyük bir farkındalık yaşadı.
Çocuklukta Duygusal İhmal mesajı gittikçe daha fazla kişiye ulaştıkça, dünyanın dört bir yanındaki terapistlerden yönlendirme talepleri almaya başladım. Yardıma ihtiyacı olan çok fazla kişi vardı. Daha fazlasını yapmam gerektiğini biliyordum. Katılımcılar için birkaç aşamalı kurtulma programları hazırladım. Terapistler için duygusal ihmali teşhis ve tedavi etme konusunda eğitimler derledim ve bu konuya ilgi duyan terapistlerin listesini oluşturmaya başladım. Liste 200 kişiyi geçti ve giderek güçleniyor.
2017 yılında ikinci kitabım yayınlandı. Çocuklukta duygusal ihmale uğrayan yetişkinlerin ilişkilerini nasıl yöneteceğini ve iyileştireceğini anlatan Çocuklukta İhmalin İzi: Çözümler isimli kitabım binlerce kişinin sorularına yanıt oldu.
Şimdi “duygusal ihmal” terimini kullanan ve boşluk hissi ile duygularla temasa geçmenin öneminden bahseden çok sayıda yazar ve terapist görüyorum. Sözcüğün yayılmasından ve pek çok kişinin bir duvarın arkasına ittiği bu konudan bahsetmesinden mutluluk duyuyorum.
Çocuklukta duygusal ihmal, çok ince ve görünmez olabilir. Bu nedenle kendinizde olup olmadığını anlamakta güçlük çekebilirsiniz. Sizi Çocuklukta Duygusal İhmal anketine davet ediyorum. Kendinizle ilgili bazı sorulara cevap bulduktan sonra, çözümleri de oluşturmaya başlayabilirsiniz.
Dr. Jonice Webb, Psikoterapist (Çeviren: Pınar Göker)